Sa Aking Mga Kabata

The general thought of this poem is the dedication and love of one's language particularly "Tagalog" which we Filipinos claim whether spoken or written. We must be proud and take pride of our native language that was inherited by the people before us. Its not something that we should be ashamed of cause that is part of our identity as strong, independent Filipinos.

Kapagka ang baya’y sadyang umiibig

Sa langit salitang kaloob ng langit

Sanlang kalayaan nasa ring masapi

Katulad ng ibong nasa himpapawid

Pagka’t ang salita’y isang kahatulan

Sa bayan, sa nayo't mga kaharian

At ang isang tao’y katulad, kabagay

Ng alin mang likha noong kalayaan.

Ang hindi magmahal sa kanyang salita

Mahigit sa hayop at malansang isda

Kaya ang marapat pagyamanin kusa

Na tulad sa inang tunay na nagpala

Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin,

Sa Ingles, Kastila, at salitang anghel,

Sapagkat ang Poong maalam tumingin

Ang siyang naggagawad, nagbibigay sa atin.

Ang salita nati’y tulad din sa iba

Na may alfabeto at sariling letra,

Na kaya nawala’y dinatnan ng sigwa

Ang lunday sa lawa noong dakong una.

Photo Source: https://www.pinterest.ph/pin/9781324161321401